Podróżując w polskie góry, nie można pominąć w ocenie ich walorów różnorodnej przyrody. Wygląda ona imponująco dlatego, że jest w dużym stopniu nieskażona ingerencją człowieka i co za tym idzie, zachowała swój pierwotny charakter.
Badania pod tym kątem prowadzono na szeroką skalę już w XVIII wieku. W roku 1751, pienińskiej naturze przyglądali się naukowcy z Wiednia.
W kolejnych dekadach analiz było więcej, a łączna liczba znamienitych badaczy Pienin oscyluje w okolicach 100 nazwisk. Już w odrodzonej Rzeczypospolitej, w 1932 roku, powołano do życia Pieniński Park Narodowy.
Projekt realizowano na przekór złej sytuacji finansowej, wykupując tereny od właścicieli prywatnych. W tamtym momencie powierzchnia Parku wynosiła zaledwie 423 hektary.
Proces rozbudowy trwał do wybuchu II wojny światowej. W okresie PRL park nadal się rozwijał, nad czym czuwały władze centralne.
Dziś w Małych Pieninach funkcjonuje także kilka rezerwatów. Kwestią dyskusyjną i na ten moment niezbadaną pozostaje wpływ niedzickiej zapory wodnej na ekosystem obszaru.